Haftasonu evde oturup can sıkıntısıya birşeyler izlemek için televizyona bakınıp kanalları karıştırırken karşıma bir belgesel çıktı. İlgimi fazlasıyla çekti.Endonezya'nın Sulawesi Adası'nda yaşayan Toraja Kabile'si yakınları öldüğünde bir süre aynı evde cansız bedenle yaşamaya devam ediyor.Bu süre yıllar alabiliyormuş.
Cenaze bir tabut içinde mağaralara ya da oda mezarlara konduktan sonra her üç yılda bir tabutlar açılıp, yapılan yemeklerle ve törenlerle tekrardan cansız bedenin kıyafetleri değiştiriliyor, temizleniyor ve dini törenle ölen kişi yaşıyormuş gibi bir eğlence havasıyla bunu gerçekleştiriyorlar. Dikkatimi çeken şeylerden bir tanesi insanların üzüntüsü geçip gitmiş ve mağaradan çıkarılan ölülerin bütün halkla birlikte yaptıkları bambu ağaçtan tabutla taşınarak onların geleneklerindeki şarkı şeklinde olan gülerek,eğlenerek söyledikleri sözlerle tekrardan evine götürülmesiydi. Belgesel de bunu sorduklarında olmazsa olmazları arasında olduğunu anlatıyorlardı. Daha sonra eve götürülüp evde bir oda da tabut bekletiliyor,misafirlerin gelmesi bekleniyordu. Ve ölünün üstünü değiştirip temizliğini yapacak kişi ya da kişilerin hayatta onu görmüş ve konuşmuş kişi olmasıydı.Örnek verecek olursam torunu eğer dedesini ölmeden önce görmediyse yani sonra doğduysa sadece anne-babaya yardım edebilirdi ölü olan dedesine dokunması yasaktı.Daha sonrasında tekrardan bu tören bitiminde giydirilip temizlenip belli bir süre sonra ulaşılması zor olan mağaralardaki yerlerine tekrardan konuluyordu. Herkesin inancı ve yaşamı ister istemez farklı ve bizlere değişik gelebilir.Bize farklı gelen bu törenler belki de onlar bizim ülkemizde defin ve dini törenlerimizi gördüklerin de bambaşka ve anlamsız gelebilir. Kimliğimizin oluşmasına sebep olan doğup büyüdüğümüz toprakların her geleneği ait olunan yere göre farklılık gösteriyor. Din,dil,ırk ve yaşam tarzımız farklı da olsa yapılan herşeye ve inançlara saygı gösterebilmek en güzel davranıştır.