Bir yere giderken valizimde yer ayırmadığım tek şey hüznümdü. Her şeye yer verirdim,kilolarca yük taşırdım ama hüznümü hiç taşımak istemezdim. Ağzına kadar doldururdum çantamı ona yer kalmasın diye ama o ne yapar eder yine de en büyük yeri kendine ayırırdı. Yol boyunca tartışırdım onunla. Yine nasıl girdin sen bu valizlere, sana yer ayırmadım ki ben hiç. Sadece otururdu cevap vermezdi genelde.
Yolun çağırdığını hissederdim hep. Nereye varacağını bilmediğim yolları yürüdüm. Gideceğin yere vardığında asıl yolculuğun başladığını erken fark edenlerdenim. Dönmek ise başka bir yolculuk.. Öyleyse hayat bir yol alma hali midir?
İnsan insanı yolda tanırmış. Ben yolda en çok hüznümü tanıdım. Sevmediğim bir yol arkadaşıydı, huysuzdu. Her zaman var olduğunu ve valizimden hiçbir zaman çıkmayacağını anlattı. Benim en kadim dostum, vazgeçemeyeceğim en büyük şey olduğunu, somut sahteliklerle kuşanmış hayatta tek soyut gerçeklik olduğunu söyledi.
İnatçıydım bir zamanlar. İçimdeki hüznü göndermenin bir yolu olmalıydı. Ondan kurtulmaya çalıştıkça acı çektiğimin farkına varmadım. İnsanın kendine yapabileceği en büyük kötülüğün,benliğinden vazgeçmesi olduğunu haykırırken hüznümü atma cüretini göstermem en büyük çelişkimdi. Zaten, insan hep çelişki...
Hüznüm bir gün bir masada otururken yalnız yakaladı beni. Gözlerinle gülerken bile en derinde ben varım, dedi. Beni terk etmeyen tek şeyin kendisi olduğunu söyledi. Valizinde değildim hiçbir zaman.Sendeydim, senin benliğin benim. İnsan kendinden kurtulamaz.
O konuşmadan beri çantamı ağzına kadar doldurmadım. Kabullendim hüznümü. Beni ben yapan şeyin o olduğunu anladım . Anladım, o nereye gidersem gideyim hep benimle. Hüznüm yabancı binalarda da yaşar. Ve bütün yolculukların sonu hüzne çıkar.
Bu arada, hüzün kovan kuşu gecenin yanağına konuvermesin artık.
