İlk çağlardan itibaren atalarımız, Türk kültürünün izlerini yok etmemek ve öz benliği korumak adına büyük savaşlar vermişlerdir. Ruhsal ya da fiziksel her türlü savaş, tahmin edilemeyecek mücadelelerle son bulmuştur. Ve bu sonlar asimile olanları bizden koparırken Türkler için daha zorlu bir süreci beraberinde getirmiştir. Bu süreç, zirveleri de enkazları da yaşatmıştır bu topraklarda. Her iki durumda da Türk kültürünün sınır duvarlarını sağlamlaştırıp hiç bir toplumun gölgesinden yürümemişlerdir.
Onlar uzun yıllar bunu sürdürmüş olsa da biz bunu fark edemeyecek kadar özentiliğin çamurunda debeleniyoruz. Diğer yandan kültürümüzün sınırını yıkmaya ve onun ardındakiyle yaşamaya çalışıyoruz. Bu çabayı da ulusallığımızı kenara itip; tarihimizi, sanatımızı hatta dilimizi dahi toprağa gömerek sürdürüyoruz. Toplumları etkilemek yerine onların tanımadığımız hayatlarını yaşamaya, bir nevi onlar olmaya çalışıyoruz. Biz başkası olmaya çalıştığımız sürece bu ülkenin geleceğine seslenemeyiz, toprağına can veremeyiz. Geleceğe bir yaprak dahi bırakabilmek için geçmişin ormanında nefes almalıyız. Öncesinde nasıl dünyayı etkileyebilmişsek yine kökleri bizde olanla, dünyaya seslenebilmeliyiz. Bu sesleniş, türkçenin yanında farklı dillere büründüğü sürece, yabancılaşmanın kölesi kalacağız. Günlük hayatta veya sosyal medyada, bizden olmayan ama dilimizden de düşüremediğimiz terimleri çepeçevre sarıyoruz. Batılılışma ya da Doğululuşmayı yücelttikçe de her terimi, her cümleyi, her anı bizden doğmayan bir dille yaşayacağız. Bazen de tanımaya çalıştığımız toplumun kültür karmaşasında köşe kapmaca oynayacağız. Neyi, kim daha önce benimseyecekse ilk önce o; tarihinden, dilinden, kendisinden sürülecek. Yani yeri geldiğinde özendiklerimiz de başkalarının gölgesinde var olacak.
Biz onlar olmayı, onlar da başkası olmayı istedikçe sonsuz bir döngüye hapsolacağız. Döngünün zincirini kırabilmemiz için bizi dünyada ve tüm var olmuşlar arasında farklı kılan, eşi benzeri olmayan benliğimizin yakasına sonuna kadar asılmalıyız.
