Ç E K İ R D E K
Korona salgını açısından henüz tam olarak normale dönememiş olsak da yeni bir sezona girmiş bulunuyoruz. Çocukluğumuzda parklarda, bahçelerde el maharetiyle kâğıttan yapılan külahlara konularak çekirdek satılırdı. Genellikle bu külahların kaynağı okunmuş gazeteler ve çok nadir de olsa eski kitaplardı. Her ne kadar o zamanın insanı belki bir ‘’okuyan olur’’ diye kitaplara kıyamasa da bazen kazanç söz konusu olduğun da böyle düşünmeyenler de olabiliyordu.
Satıcıların seyyar bir aparat üzerine koydukları etrafı camekânlı ve üzerinden açılır kapanır kapaklı çekirdek kutularını ve satıcılarını hala dün gibi hatırlıyorum. Kutular içinde ölçek olarak kullanılan kendine göre bir standart yakalamış satıcılar ölçeğini cinsine ve mevsimine göre ücretlendirerek satarlardı. O yıllar da satın alınan bu çekirdeklerin yerde kabuğunu göremezdiniz…
Hasbelkader geçtiğimiz yıllarda Beykoz sahille yakın bir yerde ikamet ettim. Rutin sabah yürüyüşlerim esnasında bankların yanından geçmek istemezdim. Her yer istisnasız çekirdek kabukları ile doluydu. Belediyenin görevlileri her sabah rutin çekirdek kabuğu temizliği yapmak zorunda kalıyorlardı. Son iki yıldır da Büyükçekmece’deyim. Sonuç üç aşağı beş yukarı yine aynı…
Aradan çok da zaman geçmedi ben diyeyim yirmi, siz deyin otuz yıl. Yani tahminen bir kuşak diyerek hadi orta bir yerde uzlaşalım. Bu yeni kuşağın nerede oturduğunu, nerede bir araya gelip saatlerce yarenlik ettiğini tespit etmenin ölçeği çekirdek kabuklarıdır. İşte bu çok vahim bir tablodur. Daha düne kadar tertemiz olan park ve bahçeler sokağa çıkma serbestisi ile yine aynı görüntülere sahne olmaya başlamıştır.
Bu kadar okul, yarım milyonu aşan öğretmen, milyonlarca aile bu hususta nerdeyse etkisiz eleman durumundadır. İşin asıl düşündürücü tarafı da burasıdır.
Nerede hata yaptığımızın adını doğru koyarken; ‘’İnsan yetiştirme sistemimizden her gün biraz daha uzaklaştığımızı’’ aklımızdan çıkarmamalıyız…
