Müstakil bir evde mi, yoksa apartmanda mı yaşıyorsunuz? Ya da apartmanın bloklarla siteye çevrilmiş hâlinde misiniz?
Ben bir apartman dairesindeyim ve yan dairemdeki 80’li yaşlardaki amca, bir süredir yatağında bakılıyor. Yakın zamanda hastaneye kaldırıldı, bir zaman orada tedavi görerek zatürre atlattı.
Hastaneden gelen amcayla ilgili en rahat soruları apartmanın temizliği için gelen abla sordu. Durumu, adamın kızından öğrendikten sonra “Artık yolun sonu görünüyor!” yorumunda bulundu. Ne de kolay söyleyivermişti öyle!
Bu hoyrat yorum karşısında susan kadın, “Çok iyi bakıyoruz ama yine de oluyor.” karşılığını verebilmişti.
* * *
İnsanın dünyadaki serüveni pek de imrenilesi bir şey değildir. Dağın, taşın, türlü canlı ve bitkinin yüklenmediği sorumluluk yüklenmiştir insancıkların sırtına.
Bu âlemde hangi sebeple bulunduğunu ve yarın neden olmayacağını bilip de yaşamak çok kolay değildir.
O yüzden hastanelerden tutun da adliye ve emniyete varana kadar türlü alanlarda vızır vızır bir trafik işler! Çarşı pazardaki olağan seyirse kimseyi asla şaşırtmaz!
* * *
Öleceğini bile bile yaşamak insana mahsustur! Misal bir kelebek, ömrünün kısalığını bilerek yaşasaydı yine aynı mı davranırdı? Şehirler arası yollardaki araçların panjuruna ve ön camına çarparak ölen arkadaşlarıysa zaten kısa olan ömürlerini bile yaşamaktan mahrum kalmıyorlar mı?
İnsan düşününce kolay çıkamıyor işin içinden! Fakat düşünmeden konuşan birinin ağzında da “Artık yolun sonu görünüyor!” acı tespiti peyda oluyor ve nedense hiç sırıtmıyor!
* * *
Yolunun sonu hakkında yorumda bulunulan amcanın sağlığı yerindeyken en önemli özelliği, güne erken başlamasıydı. İki buçuk sene askerlik yapmış kuşaktandı ve askerken zamanın başbakanı Adnan Menderes’i yakından görmüş, bu vesileyle Menderes’i hep saygıyla yâd etmişti.
Alzaymır illeti, baş göstermiş, diğer sağlık sorunları da ortaya çıkınca çarşı-pazar vızır vızır gezen amca yataktan kalkamaz olmuştu.
* * *
Temizlik için gelen abla, evlere gündelikçiliğe de gidiyor ve tatilsiz çalışıyor. Zaman zaman borçlarından yakınıyor ve arada derin “of”lar çekiyor.
İnsanların hikâyesi karşısında ne resmî belgelerin ne de akademik tezlerin bir şey ifade etmediği ortadadır. Türküde geçen “Herkesin bir derdi var / Durur içerisinde” sözünün anlamını hangi istatistik değeri yakalayabilir ki?
* * *
İstanbul’un bir apartmanında bunlar olurken kilometrelerce uzakta Rus emperyalizminin şımarttığı Ermenistan, kardeş Azerbaycan’a saldırıyordu. Pek çok sivil şehidin de olduğu ülkede “savaş hâli” ilan edilmişti.
Bu savaş, sadece Ermenistan’la Azerbaycan arasında olmuyor. Rusya ve İran da birtakım hesaplar içinde. Savaşların gerisini yokladığınızda ticari planlarla karşılaşırsınız. O zaman farklı kültürlerin ne de kolay bir araya gelip ittifak kurduklarını görüverirsiniz!
Savaşlardan nefret etmeme karşın bağımsızlık için olanlarını ayrı tutarım. Karabağ’da yıllardır süren Ermeni işgalini ve 1992’deki Hocalı Katliamı’nı görmeyenlerin yönettiği bir dünyadayız.
Yüreğimiz Azerbaycanlı kardeşlerimizle. Tez zamanda bu hâlin yerini barışa bırakmasını, Rusya’nın emperyal politikaları için yıllardır bir maşa olarak kullandıkları Ermenistan’ın da saldırgan tavrından vazgeçmesini dilerim.
* * *
Elbette yolun sonunun görünüp görünmediğini öyle kolay bilemeyiz. Cenab-ı Hakk’ın hikmetinden sual olunmaz denilmiştir.
Anca 4 kişinin yapabileceği bir işin birine yüklenerek ondan olumlu sonuç beklemek ne kadar zalimceyse yolun sonu hakkında bir tespitte bulunmak da yakışıksız olur.
Biz şimdi yolun neresinde bulunduğumuzdan ziyade nasıl yol aldığımıza bakalım. Ne geride ne ileride! Öğrenince ne yapacağız?
* * *
İlhan Berk’ten:
“Sevgilim, işte eylül
Ve işte senin usul usul seğiren yüzün.
Zaman ki sonsuzdur
Bitmemiş şiirler gibidir.
Bazı hüzünleri
Bazı nehirleri tutup anlatmak gibidir.
Biz ki zamanı tırnak içine alıp yaşadık
(İsteğin bulanık kıyısında).
Bundan değil midir bizim aşkımızda
Sürekli bir akşam hüznü vardır.”
