Zaman ne kadar da çabuk geçiyor değil mi? Günler, aylar ve mevsimler… Güzel sonbahar yine geldi. Kendine münhasır edasıyla uzandı sere serpe doğanın kaldırımlarına, sokaklarına, yollarına…
“Herkesten ve her şeyden bağımsızım ben!” dercesine…
Biraz asi,
Biraz başına buyruk,
Biraz vurdumduymaz,
Fazlasıyla güzel,
Çokça romantik,
Oldukça da otantik…
Kaldıramayacağız kadar hüzünlü…
Hoş geldin son bahar…
Hoş geldin merhametsiz dünya evinin hüzünlü yetim kızı hoş geldin…
Sen yokken biz bazı şeyler yaşadık, hâlâ devam ediyor, yaprakların kadar turuncu hastalıklar musallat oldu insan varlığına, rüzgârların kadar yabancı ve hoyrat… Çocuklar seni bile çok özledi, pencere camlarından ufka bakarken bıkkın ve sıkkın… Biz yaz ile vedalaşamadık doğru düzgün sen söyle ona olur mu kusurumuza bakmasın, biz ona küsmedik elimiz kolumuz bağlı toprağa sevdiklerimizi gömdük, doktorlarımızı, hemşirelerimizi, öğretmenlerimizi ve daha nicelerini…
Yasımız bitsin,
Yaşımız dinsin,
Maskelerimiz eskisin,
Etimiz temizlensin
Ruhumuz dinginleşsin
Belki bir gün…
Umut işte…
“Alışın.” diyorlar, “Bu şeyle birlikte yaşamaya alışın.” diyorlar,
Anlamıyorlar, biz onu daha kabul edemedik ki daha alışalım.
Bu sonbahar, renkli kırlentler çok modaymış, pelüş paspaslar, kaktüsler, ışıl ışıl ışıldayan top şeklinde aydınlatmalar da… İnsanın sevdikleri yanında yoksa ne bileyim sonbahar ne bileyim… Seni de böyle beş karış surat karşıladık, kusura bakma, kışa da söyle eğer onu da çocuklar gibi şen şakrak karşılayamazsak üzerine alınmasın. Neşeyle kardan adam yapamazsak da kızmasın… Güle oynaya birbirimize kartopu atamazsak da yadırgamazsın hani…
Dünya gezegenin insan varlığı işte kâh öyle kâh böyle…
Seni kompleks varlık seni,
Ne verirsen elinle o da gelir seninle…
Sen neler verdin ellerinle böyle?
Yok, hayır ardımızdan, sağımızdan, solumuzdan gelen şeyler pek hoş da değil de…
Keser döner sap döner misali…
Bak sonbahara da çok ayıp oldu!
Hâlbuki ne resimler yapılacak ne şiirler yazılacaktı aşk dolu, turuncunun en sıcak halleri ile dolu…
