Yabancı bir yere vardığımızda, etrafta kimseler görünmüyorsa hemen aklımıza ‘’Kimse yok mu?’’ diye seslenmek gelir. Hâlbuki biz birilerini arıyoruz. Doğrusu ‘’Kimse var mı?’’ diye seslenmemiz gerekmez mi? Biraz ‘’garip toplum muyuz?’’ diye sorarım kendi kendime…
Genellikle çarşı pazarlarda kapısı açık ama içeride kimseyi göremediğimiz zamanlarda kullanırız bu söz öbeğini. Köylerde hitabe biraz daha farklıdır tabi ki. Mesela ‘’Oooo, hane sahibi’’ diye yüksek sesle seslenilir genellikle. Belki de başka sesleniliş şekilleri de vardır elbette.
Covit-19 salgını süreci ile beraber ya dışarı çıkamadık ya da dükkânların kapalı olması nedeniyle ‘’Kimse yok mu?’’ diye seslenilecek bir ortam bulamadık. Dükkânların açık olduğu ve dışarı çıkabildiğimiz dönemlerde dükkânlar müşterilerini kapıda bekler oldu. Nere de o eski günler. Bazen insanın içinden keşke o eski günlerimize dönebilsek de ‘’Kimse yok mu?’’ diye yine seslenebilsek diyesi geliyor.
Covit-19 salgını ile beraber hiçbir şeyin eskisi gibi olamayacağına hatta ‘’olmayacağına’’ dair söylentiler dolaşıyor görsel ve yazılı basında. Beş yıldır genellikle televizyon izlemeyen biri olarak bu bilgilerin çoğuna da sosyal medyadan ulaştığımı söylemek isterim. Öyle anlaşılıyor ki; ışıkçısı, kameranı, ses ayarlayıcısı, teknik donanım sağlayıcısı, görkemli kocaman binası ve daha bilemediğim birçok çalışanın bir arada bulunduğu büyük televizyon stüdyolarının yerini tek kişilik canlı bireysel yayınların alacağına dair sezgilerim var. Daha düne kadar ülkenin en çok izlenen kanallarının sunucuları işlerini bırakıp bahsettiğim şekilde bireysel yayınlar yapmaya başladılar. Hatta teknoloji sayesinde aklına gelenin az çok da maharetli olanların bile canlı yayın yapabildiği bir ortamları yaşamaktayız… Bu bile her şeyin eskisi gibi olmayacağına dair söylenen sözleri destekler gibidir.
Dünya keşke Covit-19 süreci öncesine dönse de biz yine girdiğimiz o dükkânlarda ‘’Kimse var mı?’’ yerine ‘’Kimse yok mu?’’ diye seslensek. Biz o garipliğimize çoktan razı olduk…
Salih KOÇ
