Bir sabah penceremden dışarı bakarken, penceremin önündeki saksıya bir kumrunun konduğunu gördüm. O da beni gördü; ama kaçmadı. Korksa da kaçmadı, uçmadı. Öylece saksıda kala kaldı. Ertesi gün kuş gene penceremin önündeki saksıdaydı. Bu kez yanında bir yumurtası da vardı üstelik. Uçtu gitti geri döndü yumurtasını bırakmadı. Sonraki gün ikinci yumurtayı da bıraktı. Ve bir daha yumurtalarının üzerinden ayrılmadı. Delice yakan güneşe rağmen terk etmedi yuvasını, hoyrat yağan yağmura rağmen bırakmadı yumurtalarını. Hepi topu 1 yıllık ömründe bu kadar bağlı kılan şey neydi onu? Üşüse de ısınsa da korksa da yavrularının üzerinden gitmedi.
İnsan varlığının kumru kuşundan alması gereken dersler vardır. Para, kariyer, ruhsal hastalıklar, iş, hayaller, idealler, başka bir eş, boşanma gibi olumsuzluklar çocukları kötü hayat koşullarında bırakmak için sebep değildir. Çocuklar korunmaya da esirgenmeye de muhtaç, masum varlıklardır. Çocuklar yetişkinler gibi değildir.
İnsan yağmura, fırtınaya ve pek çok zorlu koşula sabretmeli ve çocuklarının üstün menfaatini gözetmelidir. Dışarıda bekleyen kirli dünya unsurları ve pek çok felakete karşı ebeveyn çocuklarına karşı dik durabilme dirayetini hep giyinmelidir. Tıpkı ailesine sadık kumru kuşu gibi.
Kumru kuşlarının bir diğer ismi de sevgi kuşudur. Halk arasında birbirini çok seven iki insana “çifte kumrular” denir. Bilinir ki kumrular tek eşlidir ve eşlerine çok sadıktır. Bu güzel canlıdan almamız gereken hayat dersleri ve hayatın zorlu koşullarına karşı dirayetten utanmamız lazım.
İnsan varlığı “kuş beyinli” diye tabir ettiği bir varlığın kendi yavrularına vurmadığını, çöpe atmadığını, istismar etmediğini göremez de kendini dev aynasında görür. Hangisi daha akıllıdır kuş mu? İnsan mı?
