Umutsuzluk veya kötümserlik tarzım değil. Fakat aşırı iyimser birisi de değilim. "Çözüm bulunur" diyenlerdenim.
Çözümün bulunması için sorunun da doğru saptanması gerekiyor tabi.
Bu yazıda toplum içinde farklı görüşlere sahip kesimlerin diğer görüşlere yönelik iletişime kendilerini kapatmalarının sonuçlarına değinmek istiyorum. Tabii çözümü de sunarak.
Keskin biçimde ayrışmış, kamplara bölünmüş seçmen tercihlerinde, bir akışkanlık beklemek tümüyle fantazi haline geldi. Seçmen, her gün isyan etse bile yine de gidip kendi partisine oy veriyor. Bu sadece iktidar partisi için geçerli değil. Muhalefette de böyle. Tek fark, iktidarla kesin çizgilerle ayrılmamış muhalefet partilerinin seçmen davranışları.
Bu durum ABD'de de böyle artık. Ama Avrupa seçmeni hâlâ gidişata göre tavır alabiliyor.
Türkiye, bu ayrışmayı daha ne kadar taşıyabilir? Çünkü, ülke açısından da toplum açısından da çok yorucu hale geldi bu durum. Uzlaşma, ortak paydada buluşma gibi demokrasinin temel anlayışları buz tuttu.
Mevcut partiler, kadrolar ve liderle bu işin çözümünün mümkünü kalmadı. Beklenti büyük bir zaman kaybı.
Gereken şey, ülkesini seven, artık mutlu ve huzur içinde yaşamak isteyen birkaç bin zeki, becerikli, bilgili ve heyecanını yitirmemiş insanın bir araya gelip duruma el koyması, topluma ayna tutması, ortak paydaları öne çıkarması ve uçurumdan çekip alması.
Aksi halde bu gidişin yönü belli. O yön de katıksız mutsuzluk.
