İlkel toplumlarda birey olarak yaşamak mümkün olmadığından toplu olarak yaşıyorlardı. Birlikte avlanıp, birlikte barınıyor, birlikte yiyor ve birbirlerine sahip çıkıyorlardı.
Yabanıl doğada bunun en gelişmiş örnekleri primatlar dışında, kurtlar, aslanlar ve sırtlanlar gibi etçil hayvanlarda görünüyor.
İlkel insanlar ve etçil sürüler nasıl avlanırlar?
Gözlerine kestirdikleri avı sürüden ayrı düşürür ve yakalarlar. Sürüden ayırmak için geliştirdikleri taktikler vardır. Ama anlatmak istediklerimin konusu bu değil.
Biz, modern toplum insanları nasıl çaresiz birer ava dönüştürüldük?
Yasa, hak ve hukuk gibi kavramlar modern toplumların en büyük yalanlarından biridir. Aslında tamamen korumasız ve zavallı bir haldeyiz. Örneğin: Belalı insanların hedefi olmuşsanız sizi hiç bir kolluk kuvveti, hiç bir mahkeme koruyamaz. Tamamen yalnızsınızdır. Ve çaresiz.
Yeterli servete sahip değilseniz mevcut sağlık sistemi (kaosu) içinde sağlık bulmanız olası değildir. Eğer bulmuşsanız kendinizi çok şanslı hissedebilirsiniz.
Marketten aldığınız bir gıda ürününün ne kadar sağlıklıksız olabileceği ile ilgili bilginiz yoktur. Bu konuda sizi koruyacak bir devlet ve istisnasız uygulanan yasalar da yoktur. Yalnızsınızdır.
Dünyada gıda krizi konusu yıllardır söylendiği halde, çiftçinizi ekim yaptığı için adeta cezalandıran bir devletiniz varsa yalnızsınızdır.
Ne iktidara ne de muhalefete güven duyamıyorsanız yalnız ve çaresizsinizdir. Bu bir tesadüf müdür?
Başınız sıkıştığında, ekonomik olarak zora düştüğünüzde destek için kapınızı çalan güçlü bir yapı yoksa yalnızsınızdır.
Modern insanlar, neden ilkel insanlar gibi bir topluluğun himayesi altına girmek ister?
Neden o dejenere olmuş tarikat, cemaat yapıları içinde kendine yer bulmaya çalışır?
Neden 21. yüzyılda hâlâ hemşericilik, aynı köydenlik bağını sürdürür?
Yalnızlık çaresizliktir, savunmasızlıktır, korkutucu bir zavallılıktır.
Teker teker kırılmaya müsait, toplu olduğunuz da ise güruh haline getirilmişsinizdir.
Yine de kötümser değilim. Çünkü; insanlık bir yolunu mutlaka bulur.
