Genellikle kötü örneklere bakıp, hayata ve geleceğe dair kötümser çıkarımlar yapıyorum. Gerçekten insanı nefessiz bırakacak kadar pislikle dolu bir dünyada yaşıyoruz. Bu nedenle aşağı yukarı aynı bakış açısına sahip diğer insanları suçlayamam.
Fakat, olumlu şeyler de var. En azından insanlığın bir bölümü ayrışarak, olumlu anlamda değişiyor. Hatta bir üst seviyeye geçiyor. Hem de kabaca bir hesapla, insanlık için saniye hükmündeki son 40 yıl içinde oluyor bunlar.
Örneğin; sirklerde ve su parklarında doğal yaşamlarından kopartılmış vahşi hayvanların gösterileri tepki çekiyor artık.
Örneğin; daha 30 yıl öncesine kadar dürbünlü tüfeklerle avlanıp, boynuz ve post koleksiyonlarıyla itibar gören kişilerden artık nefret ediliyor.
Kürk giyen insanlar aşağılanıyor.
Hayatlarını sahipsiz hayvanların beslenme, barınma ve sağlık sorunlarına adayan örnek insanlar var artık. Hem de 40 yıl öncesiyle kıyaslandığında inanılmayacak kadar çok.
İşle, aşla, kariyerle yıllarca uyutulan insanlar, ekonomik krizlerin her seferinde sadece kendilerini vurduğunu gördüklerinde "biz yüzde 99'uz" diye meydanlarda kamp kurup, eylemler yapabiliyor mesela.
Yıllarca altlarındaki yumurtayı almak için ırk, dil ve din tilkileriyle korkutulan ve birbirlerinden kopartılan insanlar sorular sormaya başlıyor.
Yukarda da söylediğim gibi top yekün bir aydınlanma değil ama oluyor işte.
Umutlarım elimden alınırsa boş bir çuvala dönerim ben. Bu yüzden beni, bizi her gün yumruklayan kötü haber ve olaylara rağmen, kurumuş ağaçtaki tek çiçekli yaprağadır hayranlığım...
