Henüz yirmili yaşlarımdaydım. Bir fabrika gezisi için Prag'a gidiyorduk. Uçakla Prag semalarına geldiğimizde beni oldukça şaşırtan bir görüntüyle karşılaştım. Şehir adeta çeşitli öbeklerden oluşuyordu. Birbirlerinden ayrı ayrı düzenlenmişti sanki.
İndiğimizde ilk fırsatta rehberimiz sordum. Öyle ya biz yekpare, tıkış tıkış şehir görüntüsüne alışkınız. Rehberin sözleri içimi acıtmadı değil. Bu yapılaşmayı şöyle tarif etti. "İlk gördüğünüz bölge 650 yıllık en eski Prag'dı. Onun sağ tarafında gördüğünüz 550 yıllık. Diğerleri de zamana göre açılan yerleşim yerleri. "
Yani şehri büyütürken tarihlerine sahip çıkmışlar, eskiyi bozmayıp yeni yerleşim yerleri kurmuşlar. Böylece bugün Avrupa'nın en tarihi ve en güzel şehirlerinden birine ev sahipliği yapıyorlar.
Yine uzun yıllar önce, Jack London'un, 20. Yüz yılın başlarında Londra'da geçen bir romanını okurken merak etmiştim. Acaba tarif ettiği köprüler, parklar, binalar duruyor mu diye. Elimdeki en son baskı Londra haritasını alıp kitapta tarif edilen yerleri aynen takip edebildim. Hiç bozmamışlardı. 100 yıl önce neyse o gün de oydu.
Bunları gördükten sonra insan sormadan edemiyor.
Anılar biriktiremediğimiz için mi parmaklarımız kamera tuşuna bağlı yaşıyoruz?
Bırakalım 30 yıl öncesini, birkaç yıl öncesi bile yok bu şehirde.
Bir şehri "şehrim" yapan neden herhangi bir köşesinde kendimi görmemdendir. Bu bir parktır, caddedir, meydandır, sinemadır, meyhanedir, sokağım, alçak bir duvar üstünde saatler süren sohbetler, top peşinde koştuğumuz bir arsa, manzarasına vurulduğumuz bir çay bahçesidir bazen.
Anılar biriktiremediğin şehir senin şehrin midir?
Bugün var yarın yokken her bir şey, dünsüz yaşayan insanlara dönmek korkusu mudur parmakların kameranın tuşuna teşneliği?
Bir şehir binalar topluluğu mudur? Araç sayısı mı?
Sürekli yıkılıp yeniden kurulan, her yıkılışında binlerce anıyı da molozların arasına gömen anılar mezarlığı mıdır şehir?
Dön bak çocukluğuna, gençliğine, 30'larına, 40'larına... Duruyorlar mı yerlerinde?
