Sahi biz hangi ara unuttuk hal, hatır sormayı, birbirimize sadece sesini duymak istedim diye aradım demeyi. İnsanı yaşam dinamiklerimizi ne ara ve niçin kaybettik?
Hayat mı zorlaştı yoksa biz mı kendi elimizle isteyerek zorlaştırdık hayatı?
Çok fazla değil 40 yaş ve üstü insanların konuşmalarında hep eskiden saygı eskiden gerçek sevgiler vardı diye hüzün dolu cümleler duyuyoruz maalesef istemeyerek de olsa.
Komşuluk değerleri vardı mesela eskiden. Kapını bile kilitlemene gerek kalmadan evinden çıktığın. Çünkü bilirdin senin emanetini en az senin kadar koruyacak melekler vardı etrafında. Peki ya şimdi? Alt üst çapraz veya karşı komşunu ne kadar tanıyorsun ve ne kadar güveniyorsun onlara? Veya apartmana gelen misafirin kime geldiğini veya da, iyi niyetle geldiğine ne derece eminsin?
Peki ya çocuklar? Çocuklarımız nasıl güvenle büyüyor bu kadar hengame arasında? Bizlerin zamanında ki kadar mutlu güvenli bir çocukluk yani çocuk gibi çocukluk yaşıyorlar mı? Bu kadar kötülüğün, insanın insanı tanımadığı, insanın insana, güvenmediği ortamda.... sahi bize neler oldu son 25 yılda insani değerlerimizi niçin bu kadar hızlı kaybettik? Bize, onları geri getirecek bir mekanizma yok mudur?
