Aylardır bütün gündemleri gölgesinde bırakan bir olay gün geçtikçe yayılmaya devam ediyor. Belki de bu yüzden bıraktığı etkilerle “olgu” demeliyiz artık Covid 19 adındaki küçük yeşil varlıklara. Yeni doğmuş bebeğinden, en yaşlısına kadar herkesin hayatını değiştirdiğine şahitiz artık. Şahitliğimiz, gördüklerimizle ve haberden, medyadan duyduklarımızla sınırlı kalıyor ne yazık ki. Avrupa ülkelerinin sokaklarında, hastanelerinde veya eczanesindeki bi güne şahit olduk mu hiç? Virüsün şuanki merkezi haline gelen coğrafyaya tanık olmadık hiç. İnsanların akrabaları olmadan gömüldüğünü; sevdiklerini günlerce görmeden, iletişim kurmadan bu hastalıkla savaştığı hastane koridorlarını, karantina odalarını görmedik. Bize belki fotoğrafla, canlı yayınla bunu anlatmaya çalıştı insanlar. Yaşadıkları şoku ve acıyı görmemizi, başımıza gelmeden tedbir almamızı istediler. Kişisel tedbirleri alanlar oldu ancak almayanlarımız ise daha çoktu. Görmezden gelerek, haber izlemeyerek, ufacık virüsün bize nasıl zarar vereceğine inanmayarak devam edildi her şeye. Hiç bir zevkten, eğlenceden taviz verilmedi. Bunların hepsini hatta daha fazlası birçok Avrupa ülkesi hayatlarında sürdürmeye devam etti. Bunun önüne ise sadece son bir aydır geçilebiliyor. Bazıları korkuyla, bazısı katı kurallarla kimisi de dayanışmayla birlik içinde tavizler vermeye başladı. “Beraber olabilmek için, ayrı kalıyoruz.” sözleriyle de birbirlerine manevi desteği eksik etmediler. Durumun aynısı bizde de görüldü. Önlemleri diğer ülkelere göre erken almamız ve temizliğe verdiğimiz önemin de etkisiyle, farkındalığımızı belli etmiştik. Sokağa çıkmak hâla tam olarak aşamadığımız bir problem olsa da, zamanın ve isteğin bize bunu aştıracağına inanıyorum. Dünya daha fazla kayıp vermeden, dönmeye devam ettikçe günlerimizi ve sevdiklerimizi bizden almadan, küçük yeşil yaratıkları yeneceğemiz günlere yaklaştığımıza inanıyorum.
