Haziran ayı ile birlikte salgın nedeniyle sokağa çıkma yasağının kaldırılması veya normalleşme diye de adlandırabileceğimiz bir dönemin başlamasının üzerinden daha iki hafta bile geçmedi. Geride kalan bu zamanı kendimce bir değerlendirmek istedim…
Salgın ile birlikte birçok davranışımızın değişeceğine dair gerek sosyal medyadan gerekse yazılı ve görsel basından çok umut verici yazılar okuduk veya açıklamalar dinledik. Açıkçası biraz da umutlanmıştık. Kendi kendime ‘’oğlum gaza gelme’’ diye kendimi frenlemeye çalışsam da güzel şeylerin olmasını en az sizin kadar ben de istiyordum. Bazen de rahmetli dedemin: ‘’Dereyi görmeden paçaları sıvama’’ sözü aklıma geliyordu.
İnsanların temizlik alışkanlığının değişeceği, eskiden eve gelen misafire tutulan kolonyanın tekrar revaçta olacağı, hatta misafir karşılamanın eski örf adetlere göre yapılacağı gibi birçok özlemini duyduğumuz şeylerin de yaşamımıza geri döneceğini umut etmeye başlamıştık. Ama bir şeyi unutmuştuk. Acaba pikniğe gittiğimizde çöpümüzü ne yapacaktık? İşte bu hiç gündeme gelmemişti. Şimdi kendi kendime isminin önünde birçok unvan olan koca koca adamlar nasıl olmuştu da söz birliği etmişçesine bu konuya değinmemişlerdi. Laf aramızda ‘’piknik’’ diye bir kavramın olmayacağını mı öngörmüşlerdi…
Geçen zaman içinde gördüğümüz manzara içler acısıydı. İnsan ister istemez ‘’Ne oldu bize?’’ diye sormadan edemiyor. Oysaki uzunca bir zaman da dede-torun, anne-oğul evlerde hep birlikte kalmıştık. Bu zaman zarfında birçok kötü alışkanlıklarımızdan arındığımızı umut ederken piknik yerlerinde geride bıraktığımız çöp yığınları bize hiç yakışmadı…
Salgın ile baş edebileceğimizden eminim de piknikte geride bıraktığımız çöp yığınları ile baş edebilecek miyiz? İşte ondan çok emin değilim…
